«Καθισμένος δίπλα σε έναν Εβραίο φίλο, παρακολουθούσα την καντάτα «Ένας επιζών από τη Βαρσοβία» του Arnold Schoenberg. Όταν, υπό τη συνοδεία των χάλκινων πνευστών, η χορωδία άρχισε να ψάλλει το «Σεμά Ισραέλ», ο φίλος μου έγινε άσπρος σαν κιμωλία και το μέτωπό του λούστηκε στον ιδρώτα. Μολονότι η καρδιά μου δεν χτυπούσε ταχύτερα, ένιωθα πιο τσακισμένος από τον σύντροφό μου, παρόλο που η ερμηνεία της εβραϊκής προσευχής υπό τα βίαια ξεσπάσματα των πνευστών τον είχε συγκλονίσει. Αργότερα κατάλαβα ότι ως Εβραίος στερούμαι προσωπικά το δικαίωμα στη συγκίνηση. Η εβραϊκή μου ιδιότητα μου επιτρέπει μόνο τον φόβο και την οργή, ιδίως όταν ο φόβος μετατρέπεται σε οργή για να αποκτήσει αξιοπρέπεια. Το «Άκουε, Ισραήλ» δεν με αφορά. Μόνο το «Άκουε, κόσμε» πασχίζει να ξεχυθεί οργισμένο από μέσα μου. Έτσι το θέλει ο εξαψήφιος αριθμός στον πήχη του χεριού μου. Έτσι απαιτεί το αίσθημα της Καταστροφής, δεσπόζουσα δύναμη της ύπαρξής μου.»
«Πέρα από την Ενοχή και την Εξιλέωση», Jean Amery, Μτφ. Γιάννης Καλιφατίδης, Εκδ. ΑΓΡΑ
