Εδώ Βικτωρία, Βικού, Βικούλα, Βικούσκαγια, Βικάκι…
Παραλλαγές ονόματος απ΄αυτές που από καιρό σε καιρό με αποκαλούν αγαπημένοι φίλοι απ’ τα παλιά και απ’ τα νέα, αλλά που τελικά καταλήγουν στο πιο κοντινό και αναγνωρίσιμο απ΄όλα. Βίκυ.
Ασυγκράτητη η αποσύνδεση. Από τη θορυβώδη, μηχανιστική κοσμικότητα της πόλης. Μέσα απ’ ένα πυκνό σύννεφο, πάνω στο βουνό, το απόκοσμο, απρόοπτο. Απρόσμενο το πέρασμα. Μέσα απ’ την εφήμερη ιερότητα για έναν αποξενωμένο προσκυνητή. Των ατίθασων...
Στην αρένα της μάχης σου, σφυρηλατείς, στων στέρεων τοίχων τους λίθους, το δικό σου ακλόνητο βήμα, του αδιάκοπου μόχθου σου, το πελώριο κτήμα. Και σχήμα. Που κρατάς μακριά απ΄το υπόσκαφο βλέμμα του πλήθους, μα σιωπηρά εξ αυτού διακοσμείς, τα...
Βαγγέλης Παπαθανασίου “Όταν ήμουν 4 ετών γνώριζα το μέτρο, γνώριζα τον ρυθμό, γνώριζα την αρμονία. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μουσική. Αλλά σε αυτή την ηλικία, η γνώση μου ήταν καθαρά ενστικτώδης. Παρατηρώντας και μελετώντας τη φύση...
Ενθουσιασμός, να γίνεσαι προεόρτιος κοινωνός και αποδέκτης ενός οράματος, ενώ με τις καλύτερες προϋποθέσεις να επιβεβαιώνεται λίγο αργότερα, κατά μια γενικότερη πεποίθηση προς ευρύτερο παραδειγματισμό, ότι όλα είναι δυνατά με ένστικτο, έμπνευση...
“Έμοιαζε να ξέρει, να δέχεται, ως και να καλοδέχεται την κατάστασή της – προπύργιο της οικογένειας, το ακατάκτητο οχυρό της. Και μιας και ο γερο-Τομ και τα παιδιά δεν μπορούσαν να γευτούν πόνο ή φόβο εκτός κι αν αυτή ομολογούσε την ύπαρξή...
Ποιος θα μπορούσε να αφήσει ξεχασμένο και εξατμισμένο απ΄το χρονοντούλαπο, έναν κόσμο γεμάτο από στολίδια συναισθημάτων, σαν ακριβοθώρητα διαμάντια, στον απλό καθημερινό του λόγο; Ποιος θα μπορούσε να απαρνηθεί τον πειρασμό να καταγράψει τα λογιών...
Στη μνήμη του Αβραάμ Μόρδου (1931 – 2015) «Θα αρχίσω πρώτα από το αξέχαστο νησί της Ζακύνθου που με τις άπειρες ομορφιές του διαμορφώνει χαρακτήρες. Αυτό βεβαίως δεν μπορούσε να μη συμβεί και σε μένα, με αποτέλεσμα σε μικρή ηλικία να μου φαίνονται...
