Ασυγκράτητη η αποσύνδεση. Από τη θορυβώδη, μηχανιστική κοσμικότητα της πόλης. Μέσα απ’ ένα πυκνό σύννεφο, πάνω στο βουνό, το απόκοσμο, απρόοπτο. Απρόσμενο το πέρασμα. Μέσα απ’ την εφήμερη ιερότητα για έναν αποξενωμένο προσκυνητή. Των ατίθασων...
Στην αρένα της μάχης σου, σφυρηλατείς, στων στέρεων τοίχων τους λίθους, το δικό σου ακλόνητο βήμα, του αδιάκοπου μόχθου σου, το πελώριο κτήμα. Και σχήμα. Που κρατάς μακριά απ΄το υπόσκαφο βλέμμα του πλήθους, μα σιωπηρά εξ αυτού διακοσμείς, τα...
Ενθουσιασμός, να γίνεσαι προεόρτιος κοινωνός και αποδέκτης ενός οράματος, ενώ με τις καλύτερες προϋποθέσεις να επιβεβαιώνεται λίγο αργότερα, κατά μια γενικότερη πεποίθηση προς ευρύτερο παραδειγματισμό, ότι όλα είναι δυνατά με ένστικτο, έμπνευση...
Τι κι αν το χέρι του Μαγιού τη ράχη σου δε πρόκαμε να γιάνει. Κάλλιο το πρόσωπό του, που σου ‘χε ελαφρύνει την καρδιά, σώπα… γλυκανασταίνει πάλι. Ξαναζεσταίνει τις σιωπές, τις πλημμυρίζει με βροντές, τον πόθο τους, στις χρυσαυγές, σώπα…...
Σκύβω με περίσσια σιωπή το κεφάλι, σε εκείνου του παιδιού τα μάτια, τα μαύρα. Μαυρίσαν’ απ’ του ορυμαγδού τη στάχτη, στης κολασμένης αβύσσου, τα πυρωμένα σκοτάδια. Σιωπώ με ντροπή, στου κόσμου, το μένος. Ξεδιάντροπα, λέν’ πως δεν ξέρουν το...
Σαν πυρωμένο σίδερο έσταξε το μελωμένο δάκρυ. Καρφώνεται και σπάει τους γυάλινους τοίχους. Κόβει τα σχοινιά, αφήνοντας το πολύχρωμο αερόστατο να ταξιδεύει. Αναπνοή. Άλλοτε πιο βαριά, άλλοτε πιο ελαφριά. Και η πορεία ακολουθεί τα διάφανα βήματα του...
Ποιοί θα μπορούσαν να είναι οι χαρακτήρες, σαν μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ, πριν το επικό έργο, “Οι τρεις αδελφές”, του Άντον Τσέχωφ; – Ένας μύθος, «πίσω από την μαρκίζα» του ΒΕΡΣΙΝΙΝ – Ο Αλεξάντρ Ιγνάτιεβιτς γεννήθηκε και μεγάλωσε...
Το δέσιμο των σελίδων, εργαλείο για να μην μπεις στον πειρασμό να καταλήξουν στον κάδο των σκουπιδιών. Και γράφεις, γράφεις… σε αναμορφώνει το να γράφεις. Είναι μια νέα ανακάλυψη το ότι τρέχεις να καταγράψεις μια νέα «ανακάλυψη», με τον φόβο...
