Ασυγκράτητη η αποσύνδεση.
Από τη θορυβώδη, μηχανιστική κοσμικότητα της πόλης.
Μέσα απ’ ένα πυκνό σύννεφο, πάνω στο βουνό,
το απόκοσμο, απρόοπτο.
Απρόσμενο το πέρασμα.
Μέσα απ’ την εφήμερη ιερότητα για έναν αποξενωμένο προσκυνητή.
Των ατίθασων ενορμήσεων της φύσης.
Των περίτεχνων αποκαλύψεών της στη διαρκή της ανάσταση.
Των τεσσάρων στοιχείων της που τον ενδιαφέρουν ακόμα.
Ατρόμητες οι αμυγδαλιές.
Ξεπηδούν με τ’ άνθη τους σαν φλόγες,
τρυπώντας τη χλομάδα της υγρής ομίχλης.
Η ησυχία αξιοσέβαστη.
Την θίγει μόνο η αέναη, τραχιά,
αλλά καθάρια ανάσα του γάργαρου ρέματος.
Αβρό το θρόισμα των φύλλων.
Η μυρωδιά, θυμίαμα. Αγιασμός περιούσιας κάθαρσης.
Αψεγάδιαστη η ύλη της ακατέργαστης, λυγερόκορμης γης. Βελούδο.
Οι ακριβοθώρητες στάλες, αμύθητα κρύσταλλα. Διαμάντια.
Αποστειρωμένος κι ευγενής, ο παγωμένος αέρας. Ζεστός ναός.
Η Θεία Χάρη, αποκαλυπτική.
Ότι όλα μεμιάς πραγματεύονται το αδιαπραγμάτευτο.
Την μη τετριμμένη αρμονία.
Γαλήνη. Κι απειλή μαζί.
Ανεκτική κι έντιμη.
Ατέρμονη η εξομολόγηση.
Πόσες επίδοξες παραδεισιακές συνθέσεις χάνονται;
Πόσο σπάνια ο ορατός χρόνος συμπυκνώνεται γύρω τους;
Πόσο μακριά ακόμη από τη λυτρωτική κατανόηση;
Η απλότητα απροσμέτρητη.
Αριστοκρατική κι ακλόνητη. Συρρικνώνει ό,τι περισσεύει.
Απρόθυμα το κοσμικό, ξανά διαδέχεται το απόκοσμο.
Η ταπεινότητά του, αναπόφευκτη αυτή τη φορά.
Αρκεί ;
