“Η στερνή γνώση τον δίδαξε πως η ζωή είν’ ένας ελαστικός τροχός, που κυλάει αλλοπρόσαλλα σε κάποιο σκολιό δρόμο. Ότι οι αξίες, οι ηθικές καταστάσεις, οι πεποιθήσεις χορεύουν τρελά, αλλάζοντας προσωπίδες και μορφές, παρασέρνοντας σε ρεύμ’ ακαταλόγιστο πρόσωπα, πράματα, πάθη, αγάπες, λύπες, μνήμες. Πως κάτω απ’ το σίφουνα του θυμού και των εξάρσεων αργοσαλεύουν τα βαλτόνερα της αδιαφορίας και της λήθης. Πως οι άνθρωποι χάνονται σύψυχοι για το σημερινό τραγικό παιχνίδι, παραβλέποντας την τραγικότητα που απόδωσαν στο χτεσινό. Πως το «χθες» είναι υπόθεση μακρινή, και το «προχθές» λησμονημένη κιόλας. Πως ο αξεπέραστος τραγικός της σημερινής ημέρας είναι ο καταλυτής – σαρκαστής της χτεσινής. Πως τα περασμένα ξεκαθαρίζονται μ’ ένα σήκωμα των ώμων, μ΄ ένα χαμόγελο, μ΄ ένα τίποτα. Πως η μόνη δύναμη που δίνει μια συνέπεια στο αλύπητο συνονθύλευμα της ζωής, είναι η Λήθη.”
«Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», Μ.Καραγάτσης, Βιβλιοπωλείον της «ΕΣΤΙΑΣ»
