6.6.2016. Ένα γράμμα με «λέξεις» από το παρελθόν μιας ερασιτεχνικής θεατρικής δημιουργίας, προς αγαπημένους συνοδοιπόρους της. Σαν ακριβό εύρημα, σε ένα μικρό μπουκαλάκι από χρυσό, που εξακολουθεί να ταξιδεύει λαμπυρίζοντας μέσα στη θάλασσα του χρόνου. Τιμής ένεκεν στην επανάσταση της δημιουργίας, για τα χέρια των τυχερών που θα το ξαναβρούν.
«Αγαπημένοι Συνοδοιπόροι,
Δεν πιστεύω πια στις επαναστάσεις με φλάμπουρα και άρματα, για έναν καλύτερο κόσμο. Πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, μέσα από την «λιθαράκι – λιθαράκι» ανιδιοτελή συμμετοχή και προσπάθεια στον μικρόκοσμο του καθενός.
Πιστεύω στην υπέρβαση των «μέχρι χθες» γνώριμων δυνατοτήτων, του ατόμου και της ομάδας, στην αυτοεκτίμηση που θα αναζωογονηθεί από αυτή την ευδαιμονία, της πέραν προσδοκίας συνδημιουργίας, που θα είναι λίγο ακόμα ισχυρότερη, ώστε να δύναται να αναπαράγει λίγη ακόμη έμπνευση, ένα ακόμη θετικό πρόσημο σε αξίες – κίνητρο. Υπαρκτές και ικανές να κατευθύνουν όλο και περισσότερους στο δρόμο προς αυτόν τον προορισμό. Σε έναν λίγο καλύτερο κόσμο…
Φαντασιακό ή Ουτοπία; Ίσως. Αλλά αυτά είναι τα αισθητήριά μου που ενεργοποιούνται ξανά, κατά την ολοκλήρωση της ομαδικής μας προσπάθειας.
Και είναι ωραία η παρηγοριά του παραμυθιού ακόμα κι όταν τελειώνει. Και ευχαριστώ όλους γι’ αυτό. Ευχαριστώ όχι μόνο γιατί η αξιολόγηση της δουλειάς μας, με οδηγεί σε σκέψη εμπλουτισμένη με θετική ενέργεια, αλλά κυρίως γιατί αυτό το «παραμύθι», αυτή η κοινή δημιουργική μας εμπειρία, δεν ήταν παραμύθι. Ήταν ένα μεγάλο Σχολείο, ένα μάθημα-παρακαταθήκη που μοιραστήκαμε, που αναδυόμενο στη μνήμη μας, θα μας επαγρυπνεί με αυτό το ένα ακόμη βήμα χειραφέτησης που είχαμε καταφέρει, ως προσωπικότητες και ως συστατικά στοιχεία μέσα σ’ αυτόν τον διαρκή αγώνα των διαπροσωπικών σχέσεων. Άλλωστε το παιδί μέσα μας δεν μεγαλώνει ποτέ, αλλά και στην πραγματικότητα διαρκώς αποζητά την προσοχή μας… «επί τη εμφανίσει και επί του πρακτέου».
Άγχος, αδυναμία, ευθυμία, ισορροπίες, επιτυχία, ανασφάλεια, αποτυχία, ικανοποίηση, ανισορροπίες, θυμός, φόβος, ενθουσιασμός … Και είναι αδιαμφισβήτητη τύχη, όταν «πρωτάκι» μέσα στον ακάματο ακόμη ερασιτεχνισμό σου, εντός της αδιάκοπης ροής των αμφιταλαντευόμενων συναισθημάτων σου, έχεις δίπλα σου έναν φωτισμένο Δάσκαλο, που με αστείρευτη υπομονή, επιμονή και ευγένεια σε καθοδηγεί, αφήνοντάς σου άπλετο χώρο να απελευθερώσεις τη φαντασία σου – ευεργέτημα για την αυτό-ψυχοθεραπεία σου. Που αποδέχεται γενναιόδωρα τις ιδέες σου χωρίς να περιορίζει τη πρωτοβουλία σου. Που κατανοεί τις αδυναμίες σου, απλώς γιατί σαν ευαίσθητος άνθρωπος έχει πλήρη επίγνωση και των δικών του. Που χωρίς καμία προσωπική έπαρση επιβραβεύει την επιτυχία, απλώς γιατί τη δική σου κυρίως χαρά, είναι αυτή που τη ζει διπλά.
“Revolution from dreams…”, είναι το σύνθημα που έχω στο μυαλό μου από το ξεκίνημά μας. Στίχος του τραγουδιού που ταίριαξα από την αρχή της προσπάθειάς μας και το οποίο αφιερώνω για ακόμη μια φορά εδώ, με ευχή και αγάπη!»
