Μέσα στη δεινή ασχήμια του ανθρώπινου κόσμου, υπάρχουν οάσεις ομορφιάς. Από λέξεις. Λέξεις, λέξεις ηχηρές ή και βουβές, που είναι ζωή. Που επαναφέρουν στη μνήμη ποια η ομορφιά του ευφυούς μας είδους και πώς η υπερεκτίμησή του, συγκριτικά με τα υπόλοιπα, μη ανθρώπινα, της πλάσης. Με λέξεις διατηρώ ένα όραμα. Με περισσή αλληγορία ως αντίδοτο κατά της ασχήμιας. Ας είναι η ζωή μας ένα οικοδόμημα, ένα ανοιχτό βιβλίο, ικανό να καταγραφεί και να διαβαστεί, με λέξεις ζεστές, εύγευστες, τρυφερές, καλαίσθητες, φροντίδας λέξεις, αγκαλιάς, παρηγοριάς, επιθυμίας, γνώσης, αντιφατικές λέξεις, γενναίες, σύνθετες, συνδετικές, δοτικές … με λέξεις που αναδύουν μόνο ζωή. Κι ας περάσει όση σκόνη από πάνω του με το πέρας του χρόνου, κι ας φθαρεί το αυθεντικό, πρώτο εξωτερικό του περίβλημα. Άλλωστε το ξέφτισμα απ΄το χρόνο και η φθορά του απ΄τη χρηστικότητα, δεν θα έχουν καθορίσει την αξία του, από εκείνη την ύστατη ώρα κι έπειτα, όταν οι νοηματικές λέξεις θα έχουν μετατραπεί πια σε ιστορία;
Υστερόγραφο με τούτο το απόσπασμα απ’ το μυθιστόρημα «Η σκιά της μνήμης» – Μπερνάρ Κομάν, Μτφ. Στρίγκος Γιάννης, Εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ:
«Όμως έπρεπε ακόμα το κάθε βιβλίο να βρει τη δική του θέση, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του. Κάποιοι τόμοι είχαν συσσωρευτεί στο μισοσκόταδο, εκεί όπου καμιά αχτίδα, ούτε καν καλοκαιρινή ούτε πρωϊνή, δεν επρόκειτο ποτέ να έρθει να τους αιφνιδιάσει. Αντίθετα άλλοι χουζούρευαν στο άπλετο φως. Το πνεύμα τους ή το πνεύμα της εποχής τους, η εντύπωση που προκαλούσαν κατά την ανάγνωση, τα καλούσε προς τα εκεί, αμετάκλητα, καταδικάζοντάς τα ταυτόχρονα να δουν σύντομα το επίστρωμα της λευκής τους αγνότητας να κιτρινίζει. Το τζάκι, μοναδική παρεμβολή στο χώρο, μαζί με τις πόρτες και ένα παράθυρο, έμελλε να προσδιορίσει τη δεύτερη φάση της ταξινόμησης. Ορισμένα κείμενα απαιτούσαν μεθυστική ζέστη, τη ζάλη του καπνού, το τρίξιμο του ξύλου. Όχι πως επρόκειτο για έναν χονδροειδή παραλληλισμό με την κόλαση: η χημεία ετούτων των ενώσεων αψηφούσε κάθε κανονισμό. Απλώς αντιπροσώπευε τις παράδοξες εναλλαγές της ζωής, του δικού της κόσμου.»
