Εδώ Βικτωρία, Βικού, Βικούλα, Βικούσκαγια, Βικάκι…
Παραλλαγές ονόματος απ΄αυτές που από καιρό σε καιρό με αποκαλούν αγαπημένοι φίλοι απ’ τα παλιά και απ’ τα νέα, αλλά που τελικά καταλήγουν στο πιο κοντινό και αναγνωρίσιμο απ΄όλα. Βίκυ.
Γεια σου αγαπητέ διαδικτυακέ επισκέπτη,
Εδώ Βίκυ, λοιπόν. Μια Αθηναία κοντά στην συμπλήρωση του πρώτου ήμισυ αιώνα από τη γέννησή της.
Πολύ χαμηλών τόνων και αρκετά εσωστρεφής ως παιδί και έφηβη, λίγο εσωστρεφής αλλά και πολύ υψηλών φωνητικών τόνων ως ενήλικη …
Σπούδασα στο Τμήμα Επιχειρησιακής Έρευνας και Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εδώ και 25 χρόνια είμαι επαγγελματίας επί των οικονομικών, στον κλάδο του Πολιτισμού. Παίζω τους αγαπημένους ρόλους ζωής, συζύγου, μητέρας, κόρης και αδελφής, αλλά ενίοτε παίζω και ρόλους χαρακτήρων … σε ερασιτεχνικά θεατρικά δρώμενα. Ενδιαφέρομαι για την προσφορά κοινωνικού εθελοντισμού και προσπαθώ να βρίσκω χρόνο για να τον εξασκώ κατά το δυνατόν.
Είμαι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, που εν μια νυκτί αποφάσισε να δημιουργήσει το προσωπικό της ιστολόγιο. Αφορμή; Στην ουσία δεν υπήρξε. Μια πρόσκαιρη αναζήτηση συγκεκριμένων αρχείων στον υπολογιστή για κάποιον τετριμμένο λόγο της καθημερινότητας, που μου έδωσε ένα συμπτωματικό κίνητρο να αναζητήσω λίγο παραπάνω στα παμπάλαια folders, να αναγνωρίσω και να εκτιμήσω απ΄την αρχή, διάφορα δημιουργήματα συγγραφής. Είτε αυτά ήταν τυχάρπαστα δικά μου ( ίσως κάποια λιγότερο τυχάρπαστα…), ή ήταν αξιόλογα αποσπάσματα από μνημειώδη βιβλία, κυρίως λογοτεχνίας, που αγάπησα. Τα θέματά μου έχουν μη εξειδικευμένο χαρακτήρα, αν και σε αρκετά είναι διάχυτη η ευαισθησία μου γύρω από την ιδιαίτερή μου ταυτότητα. Το ενδιαφέρον μου πηγάζει από την διακαή μου ανάγκη, να ξεκουράζεται και να ευεργετείται η ψυχή, ενίοτε μέσα από τις λέξεις.
Αγαπώ τις λέξεις. Και επειδή τις αγαπώ, αποφάσισα να τιμήσω αυτές στις οποίες προσδίδω αξία για μοιρασιά, με περισσότερο χώρο και οργάνωση, καθώς πού και πού τις συνθέτω ή ευχαρίστως τις διαβάζω, στο πλαίσιο ενός προσωπικού και ελπίζω όχι εφήμερου ιστολογίου.
Και βουαλά, “βεραμέντε μου”!
Βεραμέντε!
Μάλιστα. Πράγματι. Είμαι εδώ. Στα αλήθεια, με την Αλήθεια μου!
(*) “βεραμέντε μου”: Επτανησιακό γλωσσικό ιδίωμα, που χρησιμοποιείτο στην καθομιλουμένη των επτανησίων, όπως των Ζακυνθίων. Κατά το ήμισυ από το νησί της Ζακύνθου κατάγομαι, από αυτό το πάλαι ποτέ όμορφο νησί, των Δικαίων, της ποίησης και του λυρισμού!
