“Έμοιαζε να ξέρει, να δέχεται, ως και να καλοδέχεται την κατάστασή της – προπύργιο της οικογένειας, το ακατάκτητο οχυρό της. Και μιας και ο γερο-Τομ και τα παιδιά δεν μπορούσαν να γευτούν πόνο ή φόβο εκτός κι αν αυτή ομολογούσε την ύπαρξή τους, είχε έτσι ασκηθεί μέσα της ώστε να την αρνιέται. Και μιας και όταν κάτι χαρούμενο συνέβαινε κοιτούσαν να δουν αν αυτή ένιωθε χαρά, το ‘χε συνήθειο, έστω κι από ανεπαρκή πρώτη ύλη να βγάζει γέλιο. Αλλά καλύτερη κι απ΄ τη χαρά ήταν η ηρεμία. Την αταραξία μπορούσε κανείς να την εμπιστεύεται, να βασίζεται απάνω της. Κι απ΄ τη μεγάλη και ταπεινή της θέση μες στη φαμίλια είχε αντλήσει αξιοπρέπεια και μια λαγαρή γαλήνια ομορφιά. Από τη θέση της, εκείνης που γιατρεύει, τα χέρια της είχαν αποχτήσει σιγουριά και ψυχραιμία και ηρεμία. Από τη θέση της, του κριτή, είχε γίνει στην κρίση της απόμακρη κι αλάθευτη θεά. Έμοιαζε να ξέρει πως αν εκείνη ταλαντευόταν, η φαμίλια κλονιζόταν, κι αν ποτέ παρέπαιε αληθινά ή απελπιζόταν, η φαμίλια θα γκρεμιζόταν, η θέλησή της για ζωή θα χανόταν.”
«Τα σταφύλια της οργής», John Steinbeck, Μτφ. Μιχ. Μακρόπουλος, Εκδ. Παπαδόπουλος
