Ενθουσιασμός, να γίνεσαι προεόρτιος κοινωνός και αποδέκτης ενός οράματος, ενώ με τις καλύτερες προϋποθέσεις να επιβεβαιώνεται λίγο αργότερα, κατά μια γενικότερη πεποίθηση προς ευρύτερο παραδειγματισμό, ότι όλα είναι δυνατά με ένστικτο, έμπνευση, αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, αγάπη, καρτερική επιμονή.
Τελικό επιστέγασμα, με την επιτυχή εκπλήρωση ενός ονείρου. Και με το εντυπωσιακό άνοιγμά του στον κόσμο με πολυπραγμοσύνη κατά την παρουσίασή του.
Και όταν όλ’ αυτά έχουν τίτλο,
«Μπλε, Μια ιστορία… προορισμού», σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Αρχιτέκτονα Μηχανικού και Σκηνογράφου Ντέϊβιντ Νεγρίν, το 2018,
τότε γεννιούνται «λέξεις» μέσα από το αξιέπαινα, αριστοτεχνικά συγκροτημένο αυτό έργο, από όλες τις καλλιτεχνικές πλευρές του, σύλληψης, σκηνοθεσίας, ερμηνείας, μουσικής επένδυσης και σκηνογραφικής αισθητικής.
Απρόσμενη όξυνση αισθημάτων, πολλά βήματα μπροστά στην προσπάθεια διεύρυνσης της συναισθηματικής μας νοημοσύνης, με την ιδιοποιημένη κατανόηση ενός έργου που τολμά, γι’ αυτό στέκεται με υπερηφάνια πολύ ψηλά. Γιατί όχι, υψηλότερα από όποιο άλλο γνωστό ή θεάρεστο θεατρικό έργο, λόγω ακριβώς της απουσίας δοσμένου πεζού ή ποιητικού λόγου. Ωσάν ιχνηλάτες σε νοσταλγικά μονοπάτια του βουβού κινηματογράφου ή των κλασικών κινουμένων σχεδίων των παιδικών μας χρόνων, τίποτα δεν στάθηκε εμπόδιο ώστε να νιώσουμε με αμοιβαιότητα την χαρμολύπη των ηρώων και να νοηματοδοτήσουμε με τους έντονους συμβολισμούς των αυτοαναφορικών τους εργαλείων, που τελικά δεν ήταν μόνο δικά τους, είναι δικά μας, είμαστε εμείς, γελάμε, κλαίμε, προσπαθούμε, και πάλι από την αρχή. Γιατί το μπλε, όπως και το λευκό και το κόκκινο με το δικό τους στίγμα, που εύστοχα φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν, ότι από τη φύση τους δεν μπορεί παρά να έλκουν ή να έλκονται απ’ το μπλε, είναι μόνο η δική μας αλήθεια, περασμένη από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας, καθώς αυτά θα προειδοποιήσουν, θα προαναγγείλουν, ή θα καθορίσουν ουσιαστικά, αν κι όχι αμετάκλητα, με τις επιλογές μας.
Ένα φαινομενικό κενό, ως αρχή. Με λευκό. Έχει αποτελέσει για μένα θέμα ενδοσκοπικής αναμέτρησης το λευκό. Όπως κάποτε μοιράστηκα εν είδει μελαγχολικής αυτό-αμφισβήτησης, «μερικοί το προτιμούν εν λευκώ και άλλοι λευκό. Ελλείψει ομοψυχίας το ίδιο μου κάνει. Εκτός κι αν ξαναθυμηθώ ότι το λευκό αποτελεί τον συνδυασμό όλων των χρωμάτων. Τότε μου μένει να ξαναονειρευτώ ποιο ήταν το χρώμα της ψυχής». Και ποιο ήταν άραγε; Αυτό που ονειρευτήκαμε ως άφθαρτα, αναμάρτητα παιδιά ;
Μπλε, σημάδι του ανοίγματος και της ελευθερίας. Ζωή. Θάλασσα, η ίδια η ζωή, ιδεατή αλληγορία στο συνειδητό ή στο ασυνείδητο, “αυτή η πλανεύτρα η διπολική η θάλασσα, που όλα τα αντίθετα χωρά ακόμα και μέσα στο ίδιο, στο κάθε ξεχωριστό – μοναδικό της μόριο, στο ίδιο ή αντικρινό κλάσμα του δευτερολέπτου”. Προσδοκάς, με ανάσα ανοιχτωσιάς και θέλγητρα, και παρά τη θύελλα απ΄τα αντίρροπα στην πλεύση σου, που αργά ή γρήγορα θα σε πολιορκήσουν, ίδια, καινούριους αναγεννησιακούς θησαυρούς θα ανακαλύψεις.
Κόκκινο. Τι να πρωτοπεί κανείς για το κόκκινο. Ερέθισμα, όραμα, πέρασμα από την μία όχθη στην άλλη, υπέρβαση του εαυτού σου. Αξίζεις. Μπορείς.
Και όταν κάπου η θέαση άρχισε να πλησιάζει στο τέλος της, δεν ήταν τέλος. Ίσως μια ολοκλήρωση, αέναη στη συσπείρωση του χρόνου, που όλα σε ένα μοιραίο συναπάντημα τα ξαναφέρνει στο διάβα του. Ένας νέος συμβολισμός που νόμισα ότι μπορούσα να διακρίνω. Μπλε, λευκά, κόκκινα κομμάτια στη συμπερίληψη του πάλαι ποτέ ηλεκτρονικού παιχνιδιού TETRIS, στόχος του οποίου πάντα ήταν και θα είναι, το ένα στοιχείο επιμελώς και ομαλά να συμπληρώνει το άλλο σε μία συμπαγή ένωση, που ακριβώς χάρις στη διαφορετικότητα της υπόστασης του καθενός, μπορούν στέρεα να την επισφραγίσουν αξιώνοντάς την αδιαπέραστη.
Ας ευχόμαστε να είναι του Οίκου μας !
Ένα βαθιά εμπνευσμένο έργο, μια απολαυστική θέαση, μια ευχάριστη ταύτιση, με συνευρέσεις πρότερων προσωπικών αναστοχασμών, και συνακόλουθες αναπτερωμένες «Λέξεις από Σκέψεις» …και συναισθήματα…
«Μπλε, Μια ιστορία… προορισμού»
1ος χρόνος παραστάσεων (2018), Θέατρο Olvio
Ηθοποιοί: Παντελής Πάγκαλος, Αναστασία Καπρέτσου
2ος χρόνος παραστάσεων (2020), Θέατρο ΑΛΦΑ
Ηθοποιοί: Παντελής Πάγκαλος, Δανάη Μιχαλάκη
Περισσότερα, με δυο από τις ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του δημιουργού, Ντέϊβιντ Νεγρίν, εδώ:
