Του Θανάση Τριαρίδη
Απόσπασμα από εκτενή συνέντευξη του συγγραφέα και δοκιμιογράφου, που δόθηκε το 2012 στη Σταυρούλα Σκαλίδη με τον τίτλο, “Όσο είμαστε άνθρωποι, έχουμε την δυνατότητα του δεσμού.”
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: [http://www.triaridis.gr/keimena/keimE042.htm]
“Ενώ ο καθένας έντρομος περιχαρακώνει τον εαυτό του στα σημεία της ματαιόσπουδης ατομικότητάς του (ας πούμε: σε αυτόν τον τοίχο μιλούμε για βιβλία και παραστάσεις και κείμενα και σεμινάρια και άλλα παρόμοια), η Ιστορία, η τυφλή, αποηθικοποιημένη, σχεδόν φυσική (με την έννοια του φυσικού φαινομένου) Ιστορία (με το απαίσιο κεφαλαίο Ιώτα της τερατικά απειλητικό σαν έμβολο πλώρης) προχωράει. Οι πεινασμένοι του κόσμου έρχονται – και εμείς τρέμουμε για τη χόρτασή μας. Για τη χυδαία και άδικη χόρτασή μας.
Έχω είκοσι χρόνια που γράφω αφηγήσεις και δοκίμια για αυτή την ώρα – και ακόμη, εκδίδω βιβλία, κάνω ομιλίες, δίνω συνεντεύξεις. Αλίμονο: τα λόγια είναι μονάχα λόγια. Η άδικη πείνα τους και η άδική χόρτασή μας παραμένει.
Ωστόσο δεν έχω κάτι άλλο από τα λόγια για να ζυγώσω κάπως την χαϊνουσα καθημερινή απορία (απορία με την έννοια της ανημποριάς):
[…] “Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη την παράλογη ελληνική πραγματικότητα και ας σκεφτούμε τους εαυτούς μας ως μέρος του δυτικού κόσμου – μιας πολιτισμικής επικράτειας που αριθμεί τα 2 από τα 7 δισεκατομμύρια του ανθρώπινου πληθυσμού. Φαντάζομαι πως όλοι οι άνθρωποι θέλουμε ένα κοινό μέλλον συλλογικής προόδου, ευημερίας και ειρήνης. Ωστόσο, μπορούμε να μιλούμε για συλλογικό μέλλον για ετούτα τα 2 δισεκατομμύρια των ανθρώπων της Δύσης δίχως να βάλουμε στο κάδρο της σκέψης μας τα άλλα 5 του υπόλοιπου πληθυσμού της γης, δίχως να βάλουμε στο κάδρο τη φτώχεια τους, την υπανάπτυξή τους, την απελπισία τους; Μέχρι σήμερα τους βλέπουμε ως εν δυνάμει εχθρούς, ως «λανθασμένους» πολιτισμούς που αντίκεινται στον δικό μας, ως ιστορική «φύρα». Τι θα γίνει αν συνεχίσουμε ετούτη την επιλογή;Απαντώ (και πάλι η απάντηση είναι ανυπόφορα απλή): θα γίνει πόλεμος. Ως δυτικός κόσμος αδιαφορήσαμε για την πείνα των 2/3 της γης και τώρα έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Οι πεινασμένοι έρχονται – και η πείνα τους δημιουργεί το δίκαιο του κόσμου. Η Δύση, από την ώρα που κατέρρευσε ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός, είχε ένα κρίσιμο στοίχημα. Να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στον Πρώτο και τον Τρίτο Κόσμο με δημιουργία παραγωγικών δομών και δικτύων. Αυτό ήταν μια προϋπόθεση για τις Ηνωμένες Πολιτείες του Κόσμου – και μόνον έτσι θα μπορούσε να νοηθεί η ποθούμενη (για μένα τουλάχιστον) Παγκοσμιοποίηση. Η Δύση αρκέστηκε να καλύψει τις ανάγκες των δικών της πολιτών για επίπλαστη ευμάρεια – συνεπικουρούμενη από τα λαϊκιστικά αριστερά προτάγματα περί εγκατάλειψης της παραγωγικότητας στο κράτος (προτάγματα που έχουν καταστήσει την αριστερά μια απόλυτα αναχρονιστική πολιτική δύναμη). Έτσι, ο πολίτης της Δύσης νοιάζεται να πάρει σύνταξη στα πενήντα πέντε του χρόνια, να έχει ασφάλιση ο ίδιος, να τοκίζονται οι καταθέσεις του και να απομυζήσει από το κράτος κάθε δυνατή παροχή, να έχει διασφαλισμένη θέση πάρκινγκ για το αυτοκίνητό του. Κι όταν ακούει πως πεθαίνουν χίλια παιδιά κάθε λεπτό από την πείνα, λέει «ας πρόσεχαν οι γονιοί τους, να μην τα γεννούσαν».
Αυτός ο πολίτης της Δύσης είναι ήδη μια ιδιότυπη κατηγορία νεοναζί. Μπορεί ο ίδιος να λογαριάζει πως είναι γέννημα του Διαφωτισμού και του Ρουσό – αλλά ο μύχιος πόθος του είναι ο Χίτλερ. Δεν ξυρίζει το κεφάλι του, δεν παίρνει σιδερολοστούς στα χέρια, δεν φοράει μπλούζες με αγκυλωτούς σταυρούς – ως παιδί είχε διαβάσει τον Μικρό Πρίγκιπα, ως έφηβος έχει διδαχτεί στο σχολείο τη Φάρμα των Ζώων. Κατανοεί τον κόσμο ως αναζήτηση ειδυλλιακών ταξιδιωτικών προορισμών με φτηνά αεροπορικά εισιτήρια στο Internet και, όταν φτάνει στον εξωτικό προορισμό του, συμπονάει τους άθλιους που στέκουν (ως ντεκόρ;) στο ρείθρο του δρόμου – αλλά βαθιά μέσα του θεωρεί την πείνα τους και τον θάνατό τους φυσική μοίρα. Δυστυχώς για αυτόν και ευτυχώς για την ανθρωπότητα, υπάρχουν και παιδιά που, ενώ οι γονιοί τους «κακώς τα γέννησαν», εκείνα δεν θα πεθάνουν και θα έρθουν να γυρέψουν κάτι από τη χόρτασή του. Ο οιονεί νεοναζί της Δύσης πρέπει να σκεφτεί: θα σχεδιάσει τη ζωή του μαζί με ετούτο τον πεινασμένο που αρνείται τη φυσική του μοίρα, ή θα σηκώσει μάντρες και θα κηρύξει τον πόλεμο;
Αυτό το ερώτημα νιώθω πως είναι (ήταν;) το κρισιμότερο πολιτικό διακύβευμα της Δύσης σήμερα. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιον πόλεμο θα πολεμήσουμε: έναν πνευματικό πόλεμο μέσα μας, που λέει πως πρέπει να μοιραστούμε κάτι από τη ζωή μας με τις ζωές των άλλων; – ή έναν πραγματικό πόλεμο συνόρων και δρόμων, όπου εμείς παρέα με στρατιώτες, φλογοβολιστές, φονιάδες νεοναζί και συνταξιούχους (που θα χειροκροτούν ενθουσιασμένοι, όπως τους αρμόζει) θα ανακηρύξουμε την πείνα αμαρτία, την ανάγκη όνειδος, την απελπισία αρρώστια, τον άνθρωπο που στέκει στη γωνία φάντασμα του πιο σκοτεινού μας εφιάλτη; Φοβάμαι πως δεν θελήσαμε να δώσουμε τον πνευματικό πόλεμο μέσα μας και τώρα θα αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό: μοιραίοι, απροπαράσκευοι και, το χειρότερο, ένοχοι.
Νομίζω πως ξέρω και το ποιος θα κερδίσει στον πόλεμο αυτό. Θα κερδίσουν οι πεινασμένοι. Πάντοτε στην Ιστορία κερδίζουν οι πεινασμένοι. Όσους και να πετάξουν στη θάλασσα οι δουλέμποροι, όσους και αν επαναπροωθήσουν στο κενό οι στρατιώτες, όσους κι αν σφάξουν το βράδυ οι νεοναζί, όσους κι αν εξαερώσουν οι καινούριες βόμβες που ήδη περιμένουν, οι πεινασμένοι θα νικήσουν. Η Ιστορία, στη θέση της οποιασδήποτε ζυγαριάς (και οποιασδήποτε ηθικής), έχει έναν βασικό κανόνα: προχωράει μαζί με αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.” […]
