Συμβαίνει πράγματι, διαχρονικά, μια επαναλαμβανόμενη, σχεδόν “ψυχαναγκαστική” αναζήτηση στη γνώση και συνείδησή μας, ως εβραίοι της διασποράς. Για το ηθικό βάρος που στην πλειονότητά του ο εβραϊκός λαός νιώθει, αν και καταχρηστικά, να του καταλογίζεται. Που μας υπαγορεύει ότι τα δικά μας μάτια, αψηφώντας την τοξικότητα και ψυχική επιβάρυνση, θα ΠΡΕΠΕΙ να ξαναδιαβάσουν την ιστορία, ώστε να αποδομήσουν την προκατάληψη. Θα ΠΡΕΠΕΙ να μετατραπούν σε μάτια διεθνολόγου με εξειδίκευση στο πολύπλοκο σύμπλεγμα των ρευστών ισορροπιών ισχύος του Μεσανατολικού. Θα ΠΡΕΠΕΙ να “σκανάρουν” πιο βαθιά στην επικαιρότητα, για να διαψεύσουν στερεοτυπικές αυταπάτες. Αλλά και πώς αλλιώς; Συνηθισμένες οι γρήγορες ανακοινώσεις ΜΜΕ χωρίς διασταύρωση με έγκριτες πηγές και οι διαπιστώσεις μιας απερίσκεπτης κοινής γνώμης, που αρκείται στη φράση τύπου «έκρηξη από τα Ισραηλινά πυρά σε νοσοκομείο της Γάζας» για να δώσει τα εύκολα συμπεράσματα, αυτά τα σκοτισμένα με τις γνωστές φασόν παρωπίδες, που δεν αργεί να βροντοφωνάξει με κανονιοβολισμούς και τυμπανοκρουσίες.
Ενώ αυτή η ίδια απερίσκεπτη κοινή γνώμη θα ενδυναμωθεί από τον λαϊκισμό της πανταχόθεν ριζοσπαστικότερης, που ενώ δεν έχει προφέρει ούτε μια λέξη έστω για να καταδικάσει αυτή την άνευ προηγουμένου επίθεση της 7.10.23 ως τρομοκρατική, (αν όχι να κατονομάσει τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση) προσπαθεί να αποπροσανατολίσει «υπέρ του ασύμμετρα υποδουλωμένου Παλαιστινιακού λαού από το 1948». Που καιροφυλακτεί, σε χρόνους και καιρούς, με χαρά, σχεδόν και ανακούφιση, να επιβεβαιώσει το συντομότερο, το αναχρονιστικό της αφήγημα και την ατελέσφορη τακτική της. Με ικανοποίηση μάλλον περισσότερο, μόνο και μόνο για να δικαιούται να ξεράσει τη χολή της. Γιατί; Γιατί, δεν είναι η αλληλέγγυα ευαισθητοποίηση για την καταστολή του Παλαιστινιακού λαού «που εδώ και 75 χρόνια καλά κρατεί». Είναι η επιλεκτική και γι’ αυτό υπέρμετρη ευαισθητοποίηση, καθώς αναδύεται ο εγγενής – γι’ αυτό ίσως και μη συνειδητός – αντισημιτισμός της, που εδώ και αιώνες καλά κρατεί. Εργαλειοποιεί τα εύπεπτα πλέον αντι-ισραηλινά συνθήματα, και φλερτάρει για ακόμη μια φορά με τις ευρύτερα εβραιόφοβες συνωμοσιολογίες, φτάνοντας μέχρι και την σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος, επομένως έως και την κατ’ ουσίαν άρνησή του. Τολμά δε, να καταγγέλλει ότι εδώ επιχειρείται, το Παλαιστινιακό ζήτημα να σχετικοποιηθεί, με την επικέντρωση της Δύσης στη βαρβαρότητα της Χαμάς και την καταδίκη της.
«Το γνωστό αντισημιτικό πλαστογράφημα «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» συνεχίζουν την διεθνή καριέρα τους υπό το σημερινό όχημα μιας μυθικής παγκόσμιας «σιωνιστικής» ή και «αμερικανο-σιωνιστικής κυριαρχίας», ο επίσης παραδοσιακός αντισημιτικός μύθος της «παιδοκτονίας» αποτυπώνεται στις ισραηλόφοβες καταγγελίες σύμφωνα με τις οποίες το Ισραήλ δολοφονεί σκοπίμως παιδιά Παλαιστινίων […]. «Ο σημερινός εβραιόφοβος δεν θα δεχθεί ποτέ ότι είναι αντισημίτης, κρύβεται πάντα πίσω από την επίκληση του «αντισιωνισμού»[…] «Είμαι αντισιωνιστής, όχι αντισημίτης», αυτό είναι το επίκαιρο μότο του σημερινού εβραιόφοβου, το οποίο το συναντάμε παντού, σε όλο το ιδεολογικο-πολιτικό φάσμα, προνομιακά βέβαια πολωμένο στα «άκρα» του. […] Aπό το σύνθημα «Θάνατος στους Εβραίους», που ήταν το credo των αντισημιτών, περάσαμε στο «αντισιωνιστικό» σύνθημα «Θάνατος στο Ισραήλ». Και είναι ακριβώς, στο πλαίσιο αυτό, που ο αντισημιτισμός περνά από τον χώρο της άκρας δεξιάς στον χώρο της άκρας αριστεράς, αλλά και μέρους της θεσμικής, της μετριοπαθούς αριστεράς, αφού το Ισραήλ, λόγω της διαμάχης στη Μέση Ανατολή, θεωρείται κράτος «ιμπεριαλιστικό», ακόμα και «ρατσιστικό». Πολλές φορές αυτό το κομμάτι της (άκρας) αριστεράς δανείζεται και υιοθετεί ατόφια τα μοτίβα του πολιτικού ισλάμ στον αγώνα του κατά του «σιωνισμού». […]οι «Εβραίοι» κατηγορούνται είτε ως κοσμοπολίτες, δηλαδή ως «απάτριδες» που έχουν στόχο την «παγκόσμια κυριαρχία», είτε ως εθνικιστές, «σιωνιστές», δηλαδή υπερβολικά προσδεδεμένοι στον εθνικό τους μύθο μέσω της υποστήριξης του Ισραήλ, σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης του κόσμου». Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων, ο κ. Ανδρέας Πανταζόπουλος, Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ, συγγραφέας και αρθρογράφος, σε σχετική εισήγησή του στον Σύνδεσμο Φιλολόγων Σερρών τον Μάρτιο του 2013. (*)
Για άλλα επίκαιρα, βίαιων καταστολών και ανθρωπιστικών κρίσεων, που ένας θεός ξέρει σε τι διάσταση υφίστανται καθημερινά, για τα οποία καμία εγρήγορση δεν δείχνουν τα Δυτικά μας μέσα ενημέρωσης, με παρόμοια ένταση και συχνότητα στα prime times, δεν αξίζουν ούτε ενός φύλου να κουνηθεί, ούτε μιας μύτης να ανοίξει, από τους αυτοανακηρυχθέντες προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς ερείσματα; Για την Ουκρανία προφανώς ούτε λόγος . Ξεχάστηκε στη μοίρα της.
Αλλά μόλις τον περασμένο μήνα, το Αζερμπαϊτζάν εξαπέλυσε επίθεση για να θέσει υπό τον έλεγχό του την αποσχισθείσα περιοχή του Ναγκόρνο – Καραμπάχ, που ήταν υπό τη διακυβέρνηση των Αρμενίων για τρεις δεκαετίες. 600 ανθρώπινες ζωές και άλλους 120.000 Αρμένιους πρόσφυγες, βίαια εκτοπισμένων, κόστισε η εθνοκάθαρση. Τίποτα;
Μα και τον Μάιο του 2021, κατά την ίδια ακριβώς περίοδο της τελευταίας αν και εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα ισραηλινο-παλαιστινιακής αιματοχυσίας, διεθνείς διαδηλώσεις έγιναν με ζήλο για την «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», όπως και με απλόχερο μένος αντισημιτικές επιθέσεις ανά τον κόσμο. Αλλά παράλληλα,
Στα βόρεια της Αιθιοπίας, ο εμφύλιος πόλεμος έπληττε την περιοχή. Αξιωματούχος του ΟΗΕ, προειδοποιούσε το Συμβούλιο Ασφαλείας πως η ανθρωπιστική κρίση διαρκώς επιδεινωνόταν. Πείνα και σεξουαλική βία χρησιμοποιούντο ως όπλα πολέμου. Ομαδικοί βιασμοί, η πλειονότητα των οποίων διαπράττονταν από ένστολους ξεκινούσε από κοριτσάκια 8 ετών και έφτανε έως και γυναίκες 72 ετών…. Δεν κουνήθηκε φύλλο.
Μαζικός κοινωνικός ξεσηκωμός, αλλά και ακραία καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις της δεξιάς κυβέρνησης, που είχε στοιχίσει τη ζωή 42 τουλάχιστον ανθρώπων, σάρωνε την Κολομβία. Η Εθνική Απεργιακή Επιτροπή μετρούσε 50 τουλάχιστον θανάτους και μιλούσε για 500 εξαφανισθέντες, ενώ ακόμη εισηγείτο να συμμετάσχουν μέλη της αντιπροσωπείας των Ηνωμένων Εθνών στην Κολομβία για τις εσωτερικές διαπραγματεύσεις. 17χρονο κορίτσι αυτοκτόνησε μετά τη βίαιη προσαγωγή του στη διάρκεια της οποίας κατήγγειλε πως υπέστη σεξουαλική κακοποίηση και ξυλοδαρμό από αστυνομικούς… Δεν άνοιξε μύτη.
Τα άψυχα σώματα μικρών παιδιών και γυναικών που παρέμεναν εγκαταλειμμένα σε ακτή της Λιβύης, μια περιοχή βάση των διακινητών προσφύγων και μεταναστών, πιστοποιούσαν όπως και πιστοποιούν κάθε μέρα και περισσότερο, την διάρκεια του εγκλήματος που εξακολουθεί να υφίσταται στην Μεσόγειο. Αποτέλεσμα ενός βρώμικου διπλωματικού παιχνιδιού εθνικών συμφερόντων και εκβίασης αποτελεσμάτων γεωπολιτικής σημασίας… Δεν κουνήθηκε φύλλο, όπως και εξακολουθεί να μην ανοίγει μύτη.
Και ειλικρινά, είμαστε πλέον σε θέση να δηλώνουμε απερίφραστα, ότι έχουμε απελπιστικά βαρεθεί με αυτήν την γραφική υποκρισία! Τόσο απλά.
Και με μια πιο οργισμένη ματιά. Από πού και έως πού, και σε κάθε περίπτωση, διπλωματική ή συγκρουσιακή, το κράτος του Ισραήλ θα πρέπει με κάθε τρόπο να υποδύεται το μόνο «καλό παιδί», την ιεραπόστολο Μαρία Τερέζα που θα ξεπλένει εσαεί τις νυν και εν δυνάμει ενοχές της υπόλοιπης υφηλίου για την φυγοπονία της να αναλογιστεί τα δικά της αμαρτήματα, ως συνέπεια της αδηφάγου ματαιοδοξίας της ή ακόμη και του σωβινισμού της; Γιατί; Eπειδή ακριβώς εις τους αιώνας των αιώνων ο εβραϊκός λαός υπήρξε ο λαός – αποδιοπομπαίος τράγος, ο μαζικά κατασυκοφαντημένος, ο διωγμένος, ο κατατρεγμένος, ο σφαγμένος, ο καμένος; Έως πότε λοιπόν, θα παίζουμε με το γαϊτανάκι για το τι επιτέλους θέλετε κόσμε, από αυτόν τον λαό για να είστε ικανοποιημένοι; Να είναι το θύμα, ο θύτης, ή ο μοναχικός ουμανιστής ενός παράλληλου σύμπαντος; Να είναι δημοκρατικά αυτόνομος και ασφαλής, για να μην σας πολυζαλίζει κιόλας ή να μην είναι; Να ζει ή να μην ζει;
Σε ποιόν ακριβώς ιμπεριαλισμό, θα χρεωθεί τελικά το όνειδος για την κατάργηση της Ανθρώπινης Συνθήκης; Με τι κριτήρια θα επιλέγετε τελικά τα κράτη που θα έχουν το δικαίωμα της αυτοάμυνας, αγαπητέ μας ΟΗΕ; Ποιας ακριβώς εθνότητας ή λαού, παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα υποστηρίξετε τελικά, αγαπητέ μας Διεθνή Ερυθρέ Σταυρέ; Καμία ιδέα για την διάσωση των άνω των 200 ομήρων; Μήπως έχουν θεωρηθεί ήδη αναλώσιμοι στο βωμό των διπλωματικών διαπραγματεύσεων (του μηδενός); Τι δεν καταλαβαίνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί; Δεν είναι κρίσιμο θέμα ανθρωπιστικής και υγειονομικής υποστήριξης, η διάσωση αθώων πολιτών, υπερήλικων, γυναικόπαιδων και μωρών που κρατούνται στα έγκατα της Γάζας; Μετά από δύο εβδομάδες; Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μήπως; Παρανοϊκό έγκλημα που συντελέστηκε πριν από οποιαδήποτε επιστρατευμένη σύρραξη! Μετά από μια θρασύδειλη και πασιφανώς θηριώδη βαρβαρότητα μεσαιωνικών μεθόδων, σε έδαφος του δυτικού κόσμου που έσπευσε με αποτροπιασμό να καταδικάσει! Μια αιμοδιψή τρομοκρατική επίθεση συνυφασμένη με τον ολοκληρωτισμό του Απόλυτου Κακού! ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ!
Η επαναλαμβανόμενη, σχεδόν «ψυχαναγκαστική» αναζήτηση στην επαγρύπνηση, γνώση και συνειδητοποίησή μας, ως εβραίοι της διασποράς θα συνεχίσει αδιαμφισβήτητα. Και απολύτως δικαιολογημένα. Ανησυχίες όπως: Τι επιφυλάσσει το μέλλον άραγε εάν αλλάξει το παιχνίδι στη σκακιέρα των διεθνών γεωστρατηγικών; Ποια θα ήταν η θέση του εβραίου της διασποράς ανάλογα με τις διεθνείς κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και οικονομικές συνέπειες; Θα παραμείνει έρμαιο επαίσχυντων αντισημιτικών ενεργειών ανά τον κόσμο, με άλλοθι την έκρηξη βίας στο Μεσανατολικό; Έρμαιο της αποτελεσματικότητας ή μη, των αντιτρομοκρατικών για δολοφονικές επιθέσεις, που θα αποφεύγονται στο πάρα πέντε; Μάρτυρας εκείνων που θα στέφονται με απόλυτη επιτυχία; Αντικείμενο στοχοποίησης ακρο-αριστερών ή νεοναζιστικών εγκληματικών ενεργειών, βεβηλώσεων και παρενοχλήσεων; Δέκτης κατάπτυστων, εν έτει 2023, mainstream μότο στα social media και αλλού, τύπου “Δεν είναι περίεργο γιατί ο Χίτλερ ήθελε να τους ξεπαστρέψει”; ή “Το να σκοτώνεις εβραίους είναι καθήκον”;
Η έξαρση ιδιαίτερα ανησυχητικών φαινομένων αντισημιτισμού, ύβρεων και βέβηλων ενεργειών είναι εδώ και τώρα, ένα ακόμα αδιαμφισβήτητο γεγονός ανά τον κόσμο. Από την πρώτη ημέρα του πολέμου. Αποτέλεσμα, όχι μόνο μιας ματαιόσπουδης τερατώδους ισλαμοφασιστικής ρητορικής μίσους, αλλά και ενός άκρατου λαϊκισμού που δεν έκρυψε ποτέ το πρόσωπο του. Σε Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελβετία, Αυστραλία, Αυστρία, Πολωνία, Καναδά, ΗΠΑ… Ελλάδα, ήδη από χθες… Και η συχνότητα συμβάντων όλο και θα μεγαλώνει… Και μυρίζει αίμα…
Όπως κάποτε, έτσι και τώρα, ίσως και για πάντα, θα κατασκευάζουμε από το «διαφορετικό» γι’ αυτό ευκόλως διακριτό, το «εξιλαστήριο θύμα», παγιδεύοντάς το στο δίχτυ της εύκολης δικαιολογίας για όλα τα δεινά του κόσμου, ώστε να πάμε ήσυχα για ύπνο, χωρίς να κοιταχτούμε στον καθρέφτη της δικής μας ασημαντότητας και ανεπάρκειας. Χωρίς καμία εσώτερη ενοχή. Νοθευμένα λυπημένοι, περισσότερο μάλιστα για τα θύματα των υποτιθέμενων αδυνάτων, παρά για τα θύματα των υποτιθέμενων ισχυρών. Γιατί έτσι πρεσβεύει η δήθεν ηθική πολιτική μας ορθότητα. Σε ό,τι πάντα αφορούν τα έξωθεν του οίκου μας, βέβαια… Γιατί ξεχνάμε. Ότι όταν η παράσταση μεταξύ Δαυίδ και Γολιάθ πάει να παιχτεί στο κατώφλι του δικού μας «σπιτιού», οι ρόλοι αντιστρέφονται, ώστε να μην θιχτεί η βολή και ευμάρειά μας. Αυτές είναι δικές μας. Όχι των «άλλων». Δεν τις χαρίζουμε.
Ίσως κάποια στιγμή γίνει κατανοητό, ότι το ηθικό βάρος κάθε εμπόλεμης κατάστασης, το κουβαλάμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Από Βορρά έως Νότο, Ανατολή και Δύση. Άλλες φορές ως θύτες, άλλες φορές ως θύματα και άλλοτε ως απλοί παρατηρητές ή συνένοχοι του τυφλού μίσους, της σιωπής ή της άγνοιας.
Ο εβραίος της διασποράς, μέσα από τις διαφορετικές εκδοχές αναμέτρησης με το πεπρωμένο του, κουβαλώντας την δική του πολύχρονη και κυρίως πολυτρόπως πολύπαθη ιστορία των μαρτυρικών διωγμών του ανά τους αιώνες, δεν θα κόψει ΠΟΤΕ τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με την πνευματική του πατρίδα. Για την οποία, δεκάδες χρόνια πριν την ίδρυση του κράτους το 1948 έως και σήμερα, ανέπτυξε και αναπτύσσει πατρογονικά αλλά και εξ ιδίοις καλλιεργημένα ευγενή συναισθήματα και δεσμούς. Το ιστορικό βάθος για το πώς δημιουργήθηκε, διαθέτει πληθώρα αξιόπιστων μέσων ο καθένας που πραγματικά ενδιαφέρεται χωρίς παρωπίδες, να μελετήσει. Μια πατρίδα, για να τον παρηγορήσει ως «άπατρι», αν και σε όποια γωνιά του κόσμου κι αν βρέθηκε πάντα εθνικά φιλόπατρι στη συνείδησή του, παρότι όχι στων συμπατριωτών του. Να τον ανακουφίζει, ως δέκτη της μισαλλοδοξίας και της διαπόμπευσης, που εξακολουθούν να κακοφορμίζουν, αλλά πάντα ως ένα από τα δικά της χαϊδεμένα παιδιά. Μια από τις “πατρίδες” της καρδιάς του, που θα αποτελεί επίκεντρο της ενσυναίσθησής του, με έγνοια και αναστοχασμό.
Με το χέρι στην καρδιά, η πλειονότητα των εβραίων της υφηλίου υποστηρίζει το κράτος του Ισραήλ.
Με το χέρι στην καρδιά, η πλειονότητα των εβραίων της υφηλίου υποστηρίζει και στηρίζει τον τωρινό απύθμενο πόνο και φόβο από αυτό το ασύλληπτο, παντοτινά ανεξίτηλο τραύμα του Ισραηλινού λαού, αλλά και τον παραδειγματικά ενωτικό πατριωτισμό του.
Με το χέρι στην καρδιά, η πλειονότητα των εβραίων της υφηλίου υποστηρίζει την ανεκτικότητα, την ευημερία και την ειρήνη ανάμεσα στον Παλαιστινιακό και Ισραηλινό λαό, κατά το ίδιο πρότυπο ελπίδας, για όλη την ανθρωπότητα. Καθώς μεγάλη μερίδα του εβραϊσμού της διασποράς στηρίζει με την εμπιστοσύνη της, την μεγάλη φιλελεύθερη μερίδα του Ισραηλινού λαού, που τολμά με θάρρος, επιμονή έως και αυταπάρνηση, στον αντίποδα κάθε υποθάλπουσας υπερσυντηρητικής και εξτρεμιστικής δυναμικής, ακριβώς γιατί οι ρίζες χειραφέτησης του λαού αυτού, αναπτύχθηκαν εντυπωσιακά, με αστείρευτο μόχθο, στα θεμέλια μιας ιδιότυπης, αλλά ιδιαιτέρως αλληλέγγυας και παραγωγικής μορφής, ενός σοσιαλιστικού ονείρου που κατάφερε να γίνει πραγματικότητα.
Για τους λόγους αυτούς και όλους τους υπόλοιπους, που συνυφαίνονται με τα μόνα στέρεα εχέγγυα διασφάλισης του «εβραίου», ως θεμιτό βιώσιμο αυτοπροσδιορισμό, με ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υπερήφανη ταυτότητα, υποστηρίζουμε και στηρίζουμε τον λαό και το κράτος του Ισραήλ, ακόμα και αν οι μεταξύ μας απόψεις πολλές φορές διαφέρουν. Υποστηρίζουμε και στηρίζουμε τον λαό και το κράτος του Ισραήλ, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει. Τώρα και για πάντα!
(*) – «ΧΡΟΝΙΚΑ», Έκδοση ΚΙΣΕ, Τόμος 36ος, Αρ. Φύλλου 240, Απρίλιος – Ιούνιος 2013
