“[…] και περιμένανε να δουν με τα μάτια τους, έστω για μια στιγμή, έστω και από μεγάλη απόσταση, την Ωραία Ελένη των ημερών τους, την Ιουλιέτα των υψηλών ορέων, την Αρετούσα του Ψηλορείτη,[…] την Τασούλα. Τη γυναίκα που ζωντάνεψε διαμιάς όλα τα κληρονομημένα παραμύθια του έρωτα στην αιμάσσουσα μετεμφυλιακή Ελλάδα. Πλην όμως ενός έρωτα που ήταν ανταρσία, που παραβίαζε τη θλίψη της καθημερνής ζωής, που τους επέτρεπε να αφεθούν στο όνειρο και στη φαντασία. […] Η ανταρσία του έρωτα θα πατασσόταν με σκληρότητα, γιατί καμιά ανταρσία δεν είχε θέση στα πλαίσια ενός ελληνικού μετεμφυλιακού, άκαμπτου κράτους. […] Ας ήτανε ο θρυλικός Κουντόκωστας εθνικόφρων, ας τον κατηγορούσαν άνθρωποι που είχαν το ίδιο φρόνιμα, θα τιμωριόταν σαν τον κάθε νικημένο αριστερό – νικημένος δεν ήτανε κι εκείνος αφού ξεγελάστηκε, αφού παγιδεύτηκε, […]; Η δε σαΐτα του έρωτα δεν κάνει διακρίσεις, δεν ζητά πιστοποιητικό των φρονημάτων από την καρδιά που θα πληγώσει, […] Έτσι εκτιμούσε, έτσι προανήγγελλε ο χορός των ανωνύμων το μέλλον αυτού του έρωτα, το μέλλον του δικού του ανώνυμου ονείρου, έτσι συνέπασχε στα πάθη που ζυγίζονταν ανάμεσα στο δίκιο και στην ύβρη. […] Έτσι όμως δεν συνέβαινε και σε όλα τα κληρονομημένα παραμύθια της αγάπης […]; Διότι χωρίς ανταρσία, χωρίς σύγκρουση των αισθημάτων με την εξουσία, την όποια εξουσία, κανένας έρωτας δεν θα είχε αξιωθεί ποτέ το πέρασμά του στην αθανασία, στον θρύλο, στα γράμματα, ή απλώς και μόνο στα μεγάλα, στα ανεκπλήρωτα όνειρα του κόσμου.”
«Αμίλητα, βαθιά νερά – (Η απαγωγή της Τασούλας)», Ρέα Γαλανάκη, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
