Κορνήλιος Καστοριάδης, «Η κρίση των Δυτικών Κοινωνιών», Δημοσίευση στο Politique internationale, τευχ.15, Άνοιξη 1982
«Έχουμε έναν καινούργιο τύπο αρχηγίας. Πρέπει να του βρούμε ένα όνομα, ας τον ονομάσουμε λοιπόν αρχηγία αδρανείας. […] παρακολουθούμε την επιστροφή ενός τύπου «χαρισματικής» αρχηγίας: το χάρισμα είναι εδώ απλώς το ιδιαίτερο ταλέντο ενός είδους ηθοποιού που παίζει το ρόλο του «αρχηγού» ή του «πολιτικού ηγέτη». […] Εννοείται ότι η εξέλιξη αυτή προήλθε από την απίθανη εξάπλωση των μέσων ενημέρωσης και της δουλείας που επιβάλλουν. Όσο για το ποια συνέχεια θα έχει η υπόθεση, ο Κάφκα την έχει ήδη περιγράψει έξοχα στην «Τραγουδίστρια Ζοζεφίνα». Από τη στιγμή που η φυλή δέχτηκε δημόσια πως ο κ. Χ είναι «μεγάλος αρχηγός», νιώθει μυστηριωδώς δεσμευμένη να παίξει ως το τέλος τον ρόλο της: να χειροκροτεί.
Αυτοί οι τυχαίοι και αναπόφευκτοι ηγέτες τοποθετούνται επικεφαλής του τεράστιου γραφειοκρατικού μηχανισμού που λέγεται σύγχρονο κράτος και που είναι οργανικός φορέας και παραγωγός μιας καλπάζουσας ανορθολογικότητας. […] Τέτοιου είδους άνθρωποι πρέπει ν ‘αντιμετωπίσουν μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο αδιάφορη για την «πολιτική» – δηλαδή για την τύχη της ως κοινωνίας.»
«Η άνοδος της ασημαντότητας», Κορνήλιος Καστοριάδης, ΥΨΙΛΟΝ / ΒΙΒΛΙΑ
Photo: Island’s Steeplechase Park in 1908, “Human Roulette Wheel” (https://www.cbsnews.com/pictures/early-photos-of-amusement-parks/12/ )
