Το δέσιμο των σελίδων, εργαλείο για να μην μπεις στον πειρασμό να καταλήξουν στον κάδο των σκουπιδιών. Και γράφεις, γράφεις… σε αναμορφώνει το να γράφεις. Είναι μια νέα ανακάλυψη το ότι τρέχεις να καταγράψεις μια νέα «ανακάλυψη», με τον φόβο να μην τη χάσεις. Και αρέσκεσαι στη γραφή με διφορούμενο νόημα, καθώς αν μεταβιβαστεί, ο όποιος έτερος λήπτης της θα κατανοήσει αυτό που καθρεφτίζεται στη δική του συναίσθηση και αλήθεια.
Ερμηνείες που επαληθεύτηκαν από την ενσυναίσθηση. Ή ενσυναίσθηση που επαληθεύτηκε με ερμηνείες. Σαν μια αλληγορία πέρα από το σύνορο του προφανούς. Και από μόνη της η αναγνώριση αυτή, χωρίς να έχει σημασία η εναλλαγή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, επαρκεί για να αισθάνεσαι ικανοποίηση. Μόνο γιατί αντλείται από μια ξεχωριστή πηγή. Απ’ το τι είσαι ή μπορείς εδώ και τώρα να είσαι, όχι απ΄ το τι θα μπορούσες να γίνεις. Η χρυσή τομή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας ενδυναμώνει την ενέργεια. Ευφορία. Γι΄αυτήν την παραδοχή και μόνο.
Πραγματικότητα στον παρόντα χρόνο ή φαντασιοπληξία; Έχει σημασία, να αναγνωρίζεις ότι δεν έχει σημασία. Αρκεί η ατομική και συμπαντική μνήμη να έχουν μια γωνίτσα πατρίδα.
Γέλιο και κλάμα σε εναλλαγή, απ’ τη χαρά της σύνδεσης και το κρίμα. Είναι ή δεν είναι αυτοαναφορικά ; Μια ψιλή κλωστή σε συνδέει απ’ τη πλήρη συνειδητοποίηση. Συμβαίνει. Καταλαβαίνεις. Το πνεύμα σου έξω απ’ το σώμα, να κρατά τον καθρέφτη, να κοιτά το είδωλο, το δικό σου ή των άλλων αναγνωρίσιμων. Αντικατοπτρισμοί και οράματα. Σε μια αντίστροφη φορά στη κυκλική ροή του χρόνου. Σαν καλειδοσκόπιο της συμπαντικής μνήμης. Αναγνωρίζεις, στο πρόσωπο εκείνης ή εκείνου. Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας. Έχει χαράξει τη δική της ή δική του πορεία πάνω στον κύκλο της σπείρας. Η περιστροφή του δικού της ή δικού του έγινε σκιά. Αποδίδεις δόξα και τιμή στην ξεχωριστή ομορφιά του μοναδικού και θλίβεσαι για το κρίμα, για ό,τι έμεινε θαμμένο στο ανείπωτο. Για το κρυπτόλεξο που δεν αποκωδικοποιήθηκε ποτέ. Θλίψη για το κρίμα. Δρόμοι, δεν χαράχτηκαν προς την καθαρότητα αυτής της «τάξης πραγμάτων», της εναρμονισμένης με την ενόραση της φύσης. Δρόμοι παραχαράχτηκαν. Κι εκείνοι δεν κατάλαβαν, δεν καταλαβαίνουν, δεν προσπάθησαν, δεν προσπαθούν ακόμα, γι’ αυτό κι ο δρόμος τους παρέμεινε και παραμένει θολός. Γελάς και κλαις. Και πάλι λες «δεν αναγνωρίζουν, δεν αλλάζουν, να γίνει παράδεισος ο κόσμος».
Γιατί; Για τη διατήρηση της ισορροπίας; Το καλό λόγω του κακού; Και αντίστροφα; Άγγελοι και δαίμονες απ’ την ίδια πηγή; Γιατί οι αντιπαλότητες μαζί, θα συνθέσουν την ισορροπία του σύμπαντος; Eρωτήματα κρυφά στην ατζέντα για το ποιο είναι το Όραμα. Και ιδού, μια νέα «ανακάλυψη». Μόνο οι αντιθέσεις μπορούν να χτίζουν στέρεα το οχυρό του κόσμου. Και η μέγιστη ισορροπία μεταξύ τους, καθώς η κάθε μια προσπαθεί να επιβληθεί αλλά ταυτόχρονα αυτοαναιρείται υπέρ της άλλης, η τελειότητα. Γι’ αυτό και η “στρογγυλεμένη” σου “γραφή”, αυτή που μοιάζει με μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά, ισορροπεί με διάσπαρτες ψυχρές κάθετες γραμμές, που αποτρέπουν απ΄το να χαθεί ο δρόμος. Στην περίπτωση που η παρόρμηση της περιστροφής, σε σπρώχνει στο μαύρο χάος έξω από τον κύκλο. Γι’ αυτό κι η ισορροπία ανάμεσα στα αντίθετα μεταξύ των θηλυκών και αρσενικών στοιχείων στο όποιο, ανθρώπινο και μη, ον, του ίδιου φύλου. Γι΄αυτό τα μουσικά μυαλά με έφεση στην αρμονική διάταξη των αριθμών και τα μαθηματικά μυαλά στο αρμονικό μέτρο της μουσικής. Και οξύμωρων συνέχεια, θυμάσαι. Ελευθερία και Αγάπη. Αρμονικά μαζί. Μοναξιά και συντροφικότητα μαζί, ευτυχία και σκλαβιά μαζί. Η τελειότητα, για όσο η μέγιστη ισορροπία μεταξύ τους μπορεί να φτάνει στο ύψιστο. Στον ‘Υψιστο! Αυτάρκεια; Πράγματι, αν και ως αυτοαναιρούμενη αναζήτηση στο διηνεκές.
Και εξακολουθείς και τολμάς, και βουτάς, σκάβεις, βρίσκεις το Θείο σου πνεύμα. Το να περνάς απ’ το σκοτάδι στο φως, αναγνωρίζεις ως το να αναμοχλεύεις στα σκοτεινά σου βάθη και να αναδύεις στην επιφάνεια τα μύχια, τα επιχρίσματα. Να τα ξεπλένεις στο λευκό φως. Στο λευκό, το μοναδικό χρώμα προερχόμενο από τη σύνθεση όλων των διαφορετικών και αντίθετων χρωμάτων. Στο εκτυφλωτικό λευκό φως. Που τυφλώνει, αποπροσανατολίζει τους άλλους, γιατί δεν έχεις και τόση σιγουριά ότι θα αντέξουν να τα δουν. Θα αντέξουν να ξέρουν ακριβώς ποια ή ποιος είσαι; Όλη η αποκρυπτογράφηση στο επίπεδο του οφθαλμοφανούς ; Ντροπή δεν αισθάνεσαι, γυμνή ή γυμνός, μπροστά στα εγκόσμια ;
Νοιώθεις παρόλα αυτά ότι υπάρχουν πνεύματα που αντέχουν, δεν κλείνουν εύκολα τα μάτια στη λευκή αστραπή. Αδελφές ψυχές που βρίσκονται κάπου μακριά, αλλά κοντά στη δική σου. Καρμική η σχέση σας; Ίσως. Άραγε θα ανακαλύψουν τα σημάδια σου προς όφελος και υπερίσχυση της σύνθεσης, για αυτήν την, λυτρωτικά παρότι ουτοπικά, αρμονική εξέλιξη του «κόσμου» ; Και ρίχνεις πινελιές έντονης κόκκινης μπογιάς στο λευκό. Να ρίξεις ένα δίχτυ, να τις προσελκύσεις. Αυτές που ξέρουν ή θέλουν να μάθουν και μαζί τους να αγρυπνήσεις για να εμπλουτίσεις κι άλλο το φως. Με μια προκλητική δέσμη, να ερεθίσετε τα μάτια αυτών που νομίζουν ότι δεν μπορούν. Να αφυπνιστούν, να αφουγκραστούν, να αναζητήσουν, να αναθεωρήσουν, να ανδρειωθούν, να περάσουν μαζί σας στην απέναντι όχθη, ακόμα κι όταν το φως αρχινά να ξεθωριάζει. Από την νωχέλεια στην εγρήγορση, από την άγνοια στη γνώση, από την λήθη στην αλήθεια.
Στο πέρασμα αντιλαμβάνεσαι ξανά την αξία της ισορροπίας. Ανάμεσα στο παράτολμο και την εγκράτεια. Καθώς πρώτα τα παιδιά ή όσοι θέλουν να παραμείνουν παιδιά, θα ενδιαφερθούν. Με την άφθαρτη ψυχή, θα προλάβουν να ανιχνεύσουν και να υιοθετήσουν τα κόκκινα ίχνη. Καιροφυλακτείς για την ισορροπία ανάμεσα στο μυστήριο και το πασιφανές.
Οι αγνές ψυχές είναι συνάμα εύθραυστες.
Οι αγνές ψυχές είναι συνάμα άθραυστες.
Προσοχή στο σκοτάδι, ενέχει κινδύνους! Παρατηρείς, προσέχεις.
Και έτσι αργά, αλλά καίρια, καταφέρνεις να βγεις ξανά και ξανά στο φως. Να βγεις απ’ την «ψευδεπίγραφη πραγματικότητα». Κατανοείς. Ξεπερνάς τις αντιφάσεις της «εφηβείας». Απελευθερώνεσαι απ΄το κουκούλι της κάμπιας που σε εγκλώβιζε. Αλλά έτσι υπαγόρευε η φύση.
Τώρα πετάς ελεύθερα ως πεταλούδα. Και παραδέχεσαι ότι όλος αυτός ο μύθος είναι η μόνη αλήθεια. Είναι η αλήθεια της ποικιλόχρωμης, της μοναδικής, της πολύπλοκης, πολλαπλής – διαφορετικότητας.
Είναι η αλήθεια της φύσης. Είναι η αλήθεια σου.
