Στην αρένα της μάχης σου,
σφυρηλατείς, στων στέρεων τοίχων τους λίθους,
το δικό σου ακλόνητο βήμα,
του αδιάκοπου μόχθου σου, το πελώριο κτήμα.
Και σχήμα.
Που κρατάς μακριά απ΄το υπόσκαφο βλέμμα του πλήθους,
μα σιωπηρά εξ αυτού διακοσμείς, τα θρεμμένα απ΄ τη δράση σου.
Στην αρένα της πάλης σου,
ξεδιπλώνεις, τυλιγμένος με του θάμβους το πέπλο ,
τη δική σου αλλοτινή παιδικότητα,
του δικαίου θυμικού σου, την πηγαία αγνότητα.
Και αβρότητα.
Που σκορπάς θαλερά σαν αντίδωρο, στων θεριών το στεντόρειο τέμπο,
και γητεύεις το μένος αυτών, με το κάλλος. Τη σοφία της σπάνιας κράσης σου.
Στην αρένα του αγώνα σου,
προσπερνάς, δίχως δόλο, των νικών σου τα τρόπαια,
αψηφώντας δαφνο-στέφανους θώκους και επάρσεων στέμμα.
Σαν το Ψέμα.
Που εννοείς να σβηστεί απ΄ του Ανθρώπου την όψη στα δεινά κι αποτρόπαια
και ζητάς να κοιτάς τολμηρά την Αλήθεια, σταθερός, της πόρεψής σου, πυλώνας σου.
Στην αρένα της νιότης σου,
ανδρωμένη, ω, αυτή!
Σθεναρά προχωράς,
αναζητάς, αγαπάς και νικάς,
ω, πώς θεριεύεις τη γνώση σου!
Στην αρένα σου. Σ’ αγαπώ!
