Τι κι αν το χέρι του Μαγιού
τη ράχη σου δε πρόκαμε να γιάνει.
Κάλλιο το πρόσωπό του,
που σου ‘χε ελαφρύνει την καρδιά,
σώπα… γλυκανασταίνει πάλι.
Ξαναζεσταίνει τις σιωπές,
τις πλημμυρίζει με βροντές,
τον πόθο τους, στις χρυσαυγές,
σώπα… θα τραγουδήσουν κι άλλοι.
Και αν το τραγούδι τους σε διαπερνά,
μ’ Άνοιξη κι όνειρα σαν ευωδιά,
ντύσου, θωρώντας προς τη χειμωνιά,
το πορφυρό, πρωτομαγιάτικο στεφάνι.
