Ποιοί θα μπορούσαν να είναι οι χαρακτήρες, σαν μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ, πριν το επικό έργο, “Οι τρεις αδελφές”, του Άντον Τσέχωφ;
– Ένας μύθος, «πίσω από την μαρκίζα» του ΒΕΡΣΙΝΙΝ –
Ο Αλεξάντρ Ιγνάτιεβιτς γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό μακριά απ΄τη Μόσχα, μαζί με τους γονείς και τις δύο μικρότερες δίδυμες αδελφές του. Η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Μετά το σχολείο βοηθούσε πάντα τον βιοπαλαιστή πατέρα του στις αγροτικές εργασίες, ενώ δεν γεύτηκε τη θαλπωρή της μητρικής ζεστασιάς, καθώς η μητέρα του, μετά την τελευταία της εγκυμοσύνη και γέννηση των δίδυμων αδελφών του, έπασχε από σοβαρή ψυχική ασθένεια, συνεπεία ορμονικής διαταραχής, που γινόταν ολοένα μονιμότερη και οξύτερη με το πέρας του χρόνου. Τον περισσότερο χρόνο της, η μητέρα του, τον περνούσε καθισμένη και αμίλητη δίπλα σε ένα παράθυρο, νιώθοντας αναίτια δυστυχής, ανήμπορη και ανίκανη. Τη φροντίδα του σπιτιού και του ίδιου, είχε αναλάβει η θεία του, αδελφή του πατέρα του, που ζούσε σε ένα σπίτι γειτονικό.
Απεικόνιση Ρωσικού χωριού στα τέλη του 19ου αιώνα ( Πηγή: Clipart )
Η ανέχεια και το δυσβάσταχτο πρόβλημα της υγείας της γυναίκας του, ώθησε τον πατέρα του Βερσίνιν στην απόφαση, να οδηγήσει τις μικρές του κόρες, όταν εκείνες έγιναν 10 ετών, σε ένα μοναστήρι, που θα τους κάλυπτε τα προς το ζειν, αλλά και στοιχειώδη εκπαίδευση.
Από μικρός ο Βερσίνιν είχε μεγάλη αγάπη για τη μάθηση. Καθώς μάθαινε το μυαλό του ταξίδευε. Ήταν η διέξοδός του από τη μολυβένια ατμόσφαιρα του σπιτιού. Είχε πολύ καλή απόδοση στο μικρό τοπικό σχολείο, το οποίο ήταν μεν μικρό, αλλά στέγαζε μια πολυποίκιλη συλλογή από πολυάριθμα ενδιαφέροντα βιβλία, τα οποία είχε δωρίσει ένας πλούσιος γαιοκτήμονας της περιοχής, λίγο πριν τον θάνατό του. Ο Βερσίνιν είχε βάλει σκοπό να μελετήσει, αν όχι όλα, τα περισσότερα τουλάχιστον. Παρόλα αυτά, δεν σταματούσε να απευθύνει αδιάκοπα ερωτήματα στον πατέρα του σχετικά με τη φύση, τις καλλιέργειες, τα ζώα που εκτρέφανε και διατηρούσαν στο στάβλο τους, αλλά και για την πλήρη περιγραφή και απεικόνιση του χαρακτήρα όλων των μελών της οικογένειας ακόμα και των πιο μακρινών.
“Χωριό. Αρχή της Άνοιξης”, 1888, Έργο του Isaak Ιlyich Levitan (1860-1900, Ρωσία) / (Πηγή: Artsdot.com)
Στοχαζόταν ήδη από έφηβος, για τον βίο και το πεπρωμένο των ανθρώπων. Οραματιζόταν τη «μεσσιανική περίοδο», όπως είχε διαβάσει να διατυπώνεται σε μια από τις ασυγκράτητες αναζητήσεις του στη βιβλιοθήκη του σχολείου, την κατάσταση αυτή κατά την οποία όλη η ανθρωπότητα θα διακατεχόταν μόνο από αισθήματα αυτάρκειας και ευτυχίας, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα γίνονταν πια ποτέ ξανά πόλεμοι. Στα οράματά του, συντελούσε επίσης το γεγονός, ότι εκτός από τη λατρεία του για γνώση, τρελαινόταν να διασκεδάζει με κλασικά λαϊκά παραμύθια, ειδικά αυτά που κατέληγαν σε ένα ευτυχισμένο τέλος.
“Λαϊκά Ρωσικά Παραμύθια”, Εκδ. 1873, Alexander Afanasyev, Αρχική δημοσίευση 1855-1863 (Πηγή: Wikipedia)
Μεγαλώνοντας η μελέτη και ο διαρκής στοχασμός του, ανατροφοδοτούσε ακόμη περισσότερους προβληματισμούς του, φιλοσοφικού και θεολογικού χαρακτήρα, αλλά και κοινωνικοπολιτικού. Η ύπαρξη του Θ-ού, η ανεξιθρησκία, ο ρόλος της Εκκλησίας και της Τσαρικής εξουσίας, αλλά και η σημασία της επέκτασης της εκπαίδευσης για την εν δυνάμει αυτοδιάθεση και βελτίωση της ζωής των φτωχών συνανθρώπων του, αποτελούσαν βασικά αντικείμενα του ενδιαφέροντός του. Ως νεαρός σκεφτόταν, ότι η σπουδή που θα τον ενδιέφερε περισσότερο, θα είχε επίκεντρο τον άνθρωπο. Γι’ αυτό αποφάσισε να γίνει δάσκαλος. Αυτή θα ήταν η δική του μεσσιανική κατάσταση ευτυχίας.
Η μοίρα του δεν τον βοήθησε να εκπληρώσει το όνειρό του, όταν η ώρα είχε φτάσει πια για να κυνηγήσει τον στόχο του να σπουδάσει. Η υγεία της μητέρας του χρόνο με το χρόνο επιδεινωνόταν, με αποτέλεσμα να οδηγείται πια σε πολύ συχνές και έντονες κρίσεις ψυχωτικής κατάθλιψης. Χρειαζόταν πλέον εντατική ιατρική φροντίδα, τέτοια που δεν θα ήταν ποτέ επαρκής στο μικρό χωριό του. Ώσπου ωριμάζοντας βίαια και πρόωρα, βρήκε τη λύση, θυσιάζοντας όμως με πόνο ψυχής τα ιδανικά του.
Μόσχα, 1900 ( Πηγή: Clipart)
Ένα σύγχρονο ίδρυμα για νευρολογικά ασθενείς λειτουργούσε στη Μόσχα, αν και επί αδρής αμοιβής. Θα σπούδαζε στην Τσαρική Στρατιωτική Σχολή, στη Μόσχα, η οποία θα του εξασφάλιζε καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών του στέγη, σίτιση αλλά και μηνιαίο μισθό. Με τον τρόπο αυτό θα εξασφάλιζε τα ιατρικά έξοδα της μητέρας του και της φιλοξενίας της στο ίδρυμα. Ίσως περίσσευε και κάτι για να βοηθά που και που τον πατέρα του. Παρά την απέχθειά του στις στρατιωτικές συρράξεις… το είχε αποφασίσει…
Θα γινόταν στρατιωτικός !
Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι στον ρόλο του Βερσίνιν (Πηγή: Wikipedia)
